CZEŚĆ!

Zdjęcie profilowe jest dla mnie ważne, ponieważ czuję, że pokazuje ono, że nie chcę w żaden sposób być ukryta, anonimowa. Potrafię podpisać się tym jaka jestem i stawiam na autentyczność. I to też jest mój progres, ponieważ wcześniej moje zdjęcia profilowe pokazywały Agnieszkę “schowaną”, która nie bardzo chciała się pokazywać z lęku przed tym, żeby ktoś się nie dostał się do tego wrażliwego serca.

3-4 lata temu poczułam, że “nie!”, że ja chcę być całkowicie prawdziwa i wtedy zaczęłam publikować bardzo szczere zdjęcia, ze spontanicznym uśmiechem i widoczną radością. To był mój przełom, który wydarzył się dzięki terapii powięziowej, którą przeszłam. To był czas transformacji, a ja czułam jakby ktoś ze mnie zdjął starą skórę, jak z węża i zaczęłam dostrzegać wszystko co jest pod spodem. Wtedy zostawiłam wszystko co wydawało mi się oczywiste i co wydawało mi się, że chcę, a poszłam tam, gdzie czułam całą sobą, że moje serce tego potrzebuje.

Nie potrafię zmienić tego zdjęcia, bo tak bardzo je lubię. Tak wygląda szczęśliwa Agnieszka! Gdy na nie patrzę to widzę szczęśliwe dziecko, uwolnioną, małą dziewczynkę, która odkrywa świat, bawi się, skacze po falach, cieszy się, że wiatr jej targa włosy. Czuję w tym zdjęciu mnóstwo życia. Na tym zdjęciu jestem absolutnie prawdziwa i bez żadnej maski, pozy, uchwycona w tu i teraz.

Na zdjęciu jestem na wakacjach, pierwszy raz od 6 lat nad polskim morzem. Był pochmurny, zimny dzień, ale czułam wdzięczność i radość, czułam w sobie życie. Biegałam po plaży, śmiałam się i goniłam z falami. Byłam z rodziną na takim rodzinnym wyjeździe, a zdjęcie zrobiła mi mama. Ja od zawsze miałam trudną relację z mamą i to nie była bliska, przyjacielska, otwarta relacja. Do mamy było mi zawsze najdalej z całej rodziny. A jednak to ona zrobiła mi to zdjęcie i tak mocno mnie uchwyciła. Zapewne dlatego, że wie jaka jestem i wiem, że byłam zawsze bardzo kochana przez moją mamę i jestem nadal, dużo rzeczy robi ona z troski o mnie i chce dla mnie jak najlepiej, tylko nie zawsze potrafiła to okazywać w taki sposób i takim językiem miłości jakim ja operuję. To dopiero zrozumiałam po latach, powoli to sobie wybaczam i otwieram się na to jaka ona jest. Teraz już wiem, że to zdjęcie jest takie ważne bo przypomina mi ono mamę. Ten moment kiedy zobaczyłam ją, że stoi z aparatem skierowanym w moją stronę.

To zdjęcie przywołuje błogość, lekkość, beztroskę, głód życia i miłość. To zdjęcie na tamten czas było ostatnim radosnym i pełnym życia zdjęciem przed tym, jak weszłam w bardzo toksyczną relację.

To zdjęcie przez dwa lata było moją pozytywną kotwicą i wracałam do niego, gdy czułam, że “zgubiłam” siebie i że coś we mnie zgasło. To zdjęcie ilustruje takie wartości, jak wolność, pasja, miłość i przestrzeń, a także wrażliwość i miękkość, którą mniej odczuwam na tym zdjęciu, ale przez te dwa lata od powstania zdjęcia widzę ich w sobie więcej. Więcej kobiety, która bawi się ze swoją dziewczynką w środku.

Widzę na tym zdjęciu moje silne strony: autentyczność i prawdę, a dziś pierwszy raz poczułam, że też i miłość mamy do mnie i to że pragnie mnie widzieć szczęśliwą.

To zdjęcie kryje w sobie również moje pragnienie wolności i tańca z życiem, pragnienie bycia przyjętą, taką jaka jestem naprawdę.

Bardzo ważny i unikatowy element tego zdjęcia to morze za moimi plecami, które jest dla mnie symbolem życia w obecnej chwili – jedno przypływa, drugie odchodzi.

Dziś czuję, że jestem dziewczyną zakochaną w życiu, swobodną i szczęśliwą, że może być sobą i żyć w zgodzie z własnym sercem. Wiem, że mogę dziś odkryć w tym siłę i czuję, że ta dziewczyna dalej jest we mnie, dojrzalsza i mądrzejsza poprzez nowe doświadczenia. Czuję tez siłę miłości i wdzięczności. To mój moment przejścia i głębokiego połączenia się z energią kobiety, tej dzikiej, mądrej, dbającej o swoje granice i potrzeby.